Sunday, December 31, 2017

Healing music 432HZ DNA REPAIR MODE 40 mins

Ποια είναι η καθαρή σου αξία?

...αυτή η ερώτηση στα Αγγλικά σημαίνει πόσα φράγκα έχεις.. και, πιο συγκεκριμένα, αν προσθέσεις την αξία ακινήτων, μετοχών, μετρητών κτλ και αφαιρέσεις τα δάνεια που έχεις αυτό που απομένει είναι η 'καθαρή σου αξία'.

Και βλέπεις τύπους να γράφουν ενυπόγραφα στο quora: 'αξίζω τόσα - δούλεψα σκληρά και έκανα οικονομία για αυτό και αυτή τη στιγμή η αξία μου είναι αυτή' και σκέφτεσαι: καλά δεν σιχαίνονται οι πούστηδες?!?!? είπαμε καπιταλισμός ρε μάγκες αλλά νταξει.. η 'αξία' του καθενός δεν μετριέται σε δολάρια....

από την άλλη, όπως σου λέει ο Zweig στον Επικίνδυνο Οίκτο, ο άλλος φέρθηκε θαρραλέα για κανά εικοσάλεπτο στο πεδίο της μάχης και πέρασε το υπόλοιπο της ζωής έχοντας τον κάθε μαλάκα να του φέρεται σαν να ναι κινούμενο μνημείο ηρώων...

Οπότε αν το καλοσκεφτείς, η αξία του καθενός είναι αυτά που τρέφουν το κεφάλι του κάθε στιγμή... έχεις πχ σκοπό της ζωής σου να μαζέψεις φράγκα? Σκέφτεσαι διαρκώς καυγάδες, ξεκατινιάσματα και power games? Διαπιστώνεις διαρκώς πόσο ηθικά ανώτερος είσαι από τους άλλους?... τότε αυτά τα σκατά είσαι...

Οπότε για να το συνοψίσουμε, η πραγματικά 'καθαρή αξία' είναι θέμα μόνιμης πάλης απέναντι στα φθηνιάρικα διαόλια που περιμένουν στην γωνία να σου γεμίσουν το κεφάλι..είναι θέμα μόνιμου αγώνα όπως έλεγε και ο Ανδρέας: " Η δημοκρατία , η ελευθερία , η εθνική υπερηφάνεια δεν είναι ποτέ δώρο. Είναι απόκτημα και αποκτάται με αγώνα κάθε μέρα. Είναι θέμα Μόνιμου Αγώνα "

Friday, December 29, 2017

Τα Iphone-ζόμπι



- Πρέπει να πάρω το νέο Iphone!, αναφωνεί κάθε χρόνο με αγωνία το ζόμπι.
- Μα γιατί?, το ρωτάς. Υπάρχουν κινητά με τα ίδια χαρακτηριστικά αλλά με την μισή τιμή...
- Δεν με νοιάζει, είμαι τόσα χρόνια στην apple-φαμίλια, είναι οι καλύτεροι, πρέπει να το πάρω!
- Μα αφού και η ίδια η apple αναγκάστηκε να παραδεχτεί ότι γίνεται της πουτάνας με τις μπαταρίες και την επίδοση  των κινητών...
- Δεν μπορώ να αγοράσω κανένα άλλο κινητό! Καλύτερα να μην έχω καθόλου τηλέφωνο, επιμένει με λυγμούς το έρμο το ζόμπι...

Με αυτά και με αυτά, η apple έχει μαζέψει  260 δις δολάρια σε ρευστό... έχει δημιουργήσει έναν κρίσιμο πληθυσμό από ανθρώπους-ζόμπι που, ανεξάρτητα από το πόσα φράγκα έχουν, θα σπεύσουν να αγοράσουν ότι καινούργιο βγάλει στην αγορά...

και το βασικό ερώτημα είναι πως τα χουν καταφέρει οι κερατάδες... τι διάολο είναι αυτές οι μαρκετινγκ-πλυσο-εγκεφαλικές τακτικές που είχαν αυτό το αποτέλεσμα... μήπως τα Iphone βγάζουν κάποιου είδους στοχευμένου ψεκασμού που χτυπάει τους χρήστες και τους μετατρέπει σε ζόμπι?!?!?

Wednesday, December 27, 2017

Dino Buzzati - Η Έρημος των Ταρτάρων


ακόμα και αν δεν ασχολείσαι με το σπορ - διαβάζεις πχ 1-2 βιβλία το χρόνο αυτό μπορείς και πρέπει να το διαβάσεις για τους παρακάτω λόγους:

  • Είναι μικρό - περίπου 250 σελίδες
  • Δεν κάνει περίεργα τύπου Προυστ/Joyce  - στρωτός λόγος με διαλόγους κτλ
  • Αν και δεν φτάνει το σφυροκόπημα γεγονότων που μπορεί να χεις δει στα βιβλία του Dan Brown, υπάρχει κάποια πλοκή και λογικά δεν θα βαρεθείς
  • Ίσως σε βοηθήσει να ξεφύγεις από τη συνήθεια.
  • Το τέλος του είναι αδιανόητο.

Tuesday, November 28, 2017

Το βιβλίο 'και στα @@ μου' - Ο Οδυσσέας του Joyce


Κάθε βιβλίο θέλει να πει κάτι στον αναγνώστη: είτε να του κρατήσει συντροφιά διηγώντας του μια ιστορία, ή να του πασάρει διάφορες φιλοσοφίες και τεχνικές που υποτίθεται ότι θα τον κάνουν καλύτερο ή οτιδήποτε άλλο τελοσπάντων, το θέμα είναι ότι το βιβλίο πρέπει να απευθύνεται στον τελικό καταναλωτή που δεν είναι άλλος από τον αναγνώστη.

Ε λοιπόν, ο Οδυσσέας δεν είναι έτσι... το βιβλίο είναι γραμμένο από τον συγγραφέα για τον συγγραφέα...στα @@ του τι και αν θα καταλάβει ο αναγνώστης...είναι σαν να χεις πιει πέντε pints και να γράφεις στο χαρτί ότι σκέφτεσαι (όλοι το χουμε κάνει απλώς διαβάζοντας τα την επόμενη μέρα λέμε τι μλκιες κόβουν βόλτες στο υποσυνείδητο)

Όπως και να χει, δες τι γράφει ο Joyce στο σημείο που είμαι τώρα και πες - με πλήρη ειλικρίνεια - τι καταλαβαίνεις:

- Ο κ. Μπλουμ έφτασε στην οδό Κίλντεαρ. Πρώτα πρέπει να. Βιβλιοθήκη.
-Ψαθάκι στη λιακάδα. Κιτρινοκόκκινα παπούτσια. Παντελόνια με ρεβέρ. Είναι. Είναι.
- Η καρδιά του αναπήδησε ελαφρά. Προς τα δεξιά. Το μουσείο. Τις θεές. Έκοψε απότομα προς τα δεξιά.
- Μα είναι; Είναι σχεδόν βέβαιο. Δεν θα κοιτάξω. Το κρασί στο πρόσωπο μου. Μα γιατί, να? Πολύ μεθυστικό. Ναι, είναι. Ο βηματισμός. Μην κοιτάς. Μην κοιτάς. Συνέχισε.


Και να σημειώσω: δεν φταίει η μετάφραση!...είχα ρωτήσει έναν Ιρλανδό (με επώνυμο Joyce btw) και μου χε πει τα ίδια...δεν βγάζεις άκρη και βέρος Δουβλινέζος να είσαι...

Πάντως μαγκιά του ρε φίλε που κατάφερε να γράψει κάτι τέτοιο και να το κάνει κλασσικό...και πρέπει να το παραδεχτώ: πάει την φάση του Προύστ σε άλλο επίπεδο... με την Αναζήτηση αν καθούσαν να διαβάσεις με προσοχή τις 10-γραμμες προτάσεις του βιβλίου θα έβγαζες άκρη...εδώ θέλει αποκωδικοποίηση...πρέπει να προσπαθήσεις να ταυτιστείς με τον τρόπο που σκέφτεται ο Joyce και ίσως πάλι να μην καταλάβεις τι παίζει..

Sunday, October 8, 2017

Η Gabrielle Roth συμφωνεί με τον Ζορμπά



...ή αλλιώς οι James χορεύουν συρτάκι. Και θα μου πεις, τι κοινό μπορεί να χει ο 'εκκρεμοειδής' (ή αλλιώς κουνιστοκωλος) χορός του Tim Booth με το συρτάκι του  Anthony Quinn?

- Το θεωρητικό υπόβαθρο! Ο μεν Tim Booth είναι ο καλύτερος εκπρόσωπος των 5rhythms της Gabrielle Roth ενώ η ταινία με τον Quinn βασίζεται στο αντίστοιχο βιβλίο του Καζαντζάκη. Γιατί διαβάζοντας το Sweat your prayers πέφτεις σε μια ιστορία για έναν τύπο που με το που άκουσε ότι ο κολλητός του τα τίναξε, φόρεσε ακουστικά, άναψε ένα κερί και το ρίξε στο χορό...ίδιο σκηνικό με τον χορό του Ζορμπά στην κηδεία του τρίχρονου γιου του...

Και εκεί σκάει η αναλαμπή: Όταν ο Καζαντζάκης χόρευε με τον Ζορμπά μετά την κατάρρευση του εναερίου δεν ήταν απλά μια ισχυροποίηση της φιλίας τους μέσα από το πρίσμα της καταστροφής όπως  - σχεδόν είκοσι χρόνια πριν - νόμιζα διαβάζοντας το βιβλίο. Είναι απλά χεσμένοι από χαρά αφού κέρδισαν την ελευθερία τους από τα τρέχοντα... Ή όλη αυτή η πάλη πνεύματος και σάρκας δεν πρέπει να καταλήξει σε μια ισορροπία - ο Καζαντζάκης έβαζε τον εαυτό του να γράφει πραγματείες για τον Βούδα, τον κενό άνθρωπο, ενώ ο Ζορμπάς αλώνιζε στο background μόνο και μόνο για να καταδείξει την νίκη της κίνησης/πράξης απέναντι στις σκέψεις.

Αυτή είναι η μαγκιά της τέχνης της σωστής: δίνει στον καθένα ότι είναι έτοιμος να πάρει την στιγμή που έρχεται σε επαφή μαζί της...και ίσως καμιά εικοσαριά χρόνια μετά να τσιμπήσει και κάτι παραπάνω...

Sunday, August 20, 2017

Τραμπο-ημερολόγιο



Τορόντο, Μάρτης 2016

Καθισμένος αναπαυτικά στο εικονιζόμενο wine bar, o sen_saven κατεβάζει αμέριμνα διαδοχικά ποτήρια από εκλεκτό κρασί παρέα με συναδέλφους και κάτι "Καναδούς" (με την ευρεία έννοια Καναδούς, φυσικά, αφού οι πραγματικοί Καναδοί δεν είναι ακόμα αρκετά 'πολιτισμένοι' για περάσουν μέχρι και απέξω από τέτοιες γειτονιές)

Τελοσπάντων, η συζήτηση κάποια στιγμή φθάνει και στον Trump και όλοι εκφράζουν την οργή τους για κάποιες από τις χοντράδες που είχε πρόσφατα πετάξει, ενώ όλοι είναι βέβαιοι ότι αποκλείεται να τον ψηφίσουν οι ρεπουμπλικάνοι για υποψήφιο στις Αμερικάνικες εκλογές.




Μάλτα, Αύγουστος 2016                           
Πάλι αραχτός με συναδέλφους - αφού, όπως όλοι ξέρουν οι καλύτερες μάσες γίνονται με τα λεφτά της εταιρίας - ο sen_saven τρώει ψάρια με το μεγάλο αφεντικό να προβλέπει σε κάποια φάση: "Αυτή η ιστορία με την υποψηφιότητα του Trump θυμίζει πολύ το Brexit - όλοι πιστεύουν ότι είναι αδύνατο να γίνει, αλλά να δεις που τελικά θα βγει... Φυσικά, η ιστορία έχει δείξει ότι οι περισσότεροι από όσους ανέβηκαν στην εξουσία έχοντας τρελά πλάνα τελικά δεν έκαναν τίποτα -- υπάρχουν, βέβαια, και μερικές εξαιρέσεις που παρέμειναν πιστοί στο πλάνο τους και τα γάμησαν όλα..."

Charlottesville, Αύγουστος 2017

Ένας τρελός νεοναζί μπουκάρει με ένα αυτοκίνητο σε μια πορεία με αντιρατσιστές και ο Trump αρχικά κάνει την πάπια: "Υπήρξε βία και από τις δύο πλευρές δηλώνει"
οπότε μην αντέχοντας άλλο τις μλκιες του οι CEO των αμερικάνικων επιχειρήσεων παραιτούνται από σύμβουλοι του και ο Trump μένει μόνος του με μόνη παρέα τους περίεργους.

Εκεί είναι που παίζει να στραβώσει η δουλειά... ο trump βγήκε γιατί είχε δύο καλά


  1. Ήταν πετυχημένος (ή όχι?) επιχειρηματίας οπότε γνώριζε πέντε πράγματα παραπάνω για την πιάτσα σε σύγκριση με τους επαγγελματίες πολιτκούς 
  2.  Αυτά που έλεγε ήταν 'music on the ears' κάθε καμμένου... είτε ο καμμένος το χε τερματίσει (φτάνοντας σε φάση ρατσιστή που πιστεύει ότι για το χάλι του φταίνε οι ξένοι, πολεμοχαρή ψυχάκια που ψάχνει ευκαιρία να βγει στους δρόμους με κανα μυδραύλιο κτλ) είτε ο καμμένος ήταν πιο light φάση που το μόνο που έκανε ήταν να αμολάει κατάρες κάθε φορά που πέρναγε έξω από τα μαγαζιά που έγραψα παραπάνω περιμένοντας την μέρα της κρίσης οπότε και θα πάρει την θέση των διεφθαρμένων λαμογιών που αράζουν εκεί μέσα... 

Επιστρέφοντας στον Trump, το πρόβλημα είναι ότι αν ξεκόψει παντελώς με την μπίζνα και μένει μόνο με τους 'άλλους' τότε ίσως ξεκινήσουν καμιά καμμενό-επανάσταση με κεντρικό σύνθημα: "Ψωμί, λεφτά και Iphone7"

Thursday, August 3, 2017

Βάλε τον θυμό σου να δουλέψει..

... λέει εδώ ένας αυστραλός marketing τύπος..

Πως θα το κάνεις αυτό: Σύμφωνα με τον αυστραλό φίλο μας, ο θυμός είναι κάτι που και οι πιο ψαγμένοι ζεν δάσκαλοι παλεύουν να μειώσουν, άρα αφού μέχρι και αυτοί δεν έχουν καταφέρει να τον θάψουν τότε η πιο έξυπνη κίνηση είναι να τον κατανοήσεις και να λύσεις τα προβλήματα που σου δημιουργούν αυτόν τον θυμό... και αραδιάζει μερικά ατάκες ότι ο θυμός πηγάζει από εμάς, ότι είναι αποτέλεσμα των φόβων μας κτλ...

Και έρχεται στο μυαλό μου η 65-χρονη θεία μου που είναι πάντα τσατισμένη με οτιδήποτε κινείται σε αυτή τη γη και λέω, ναι! έχει δίκιο ο αυστραλός!... αν η θεία είχε κατανοήσει την πηγή του θυμού της (που δεν ήταν άλλος από το ότι ο άντρας της 30-40 χρόνια πριν την παράτησε και έφυγε στη Γερμανία, ενώ η ίδια έμεινε στην Ελλάδα να ζει - για κάποιο λόγο - με την πεθερά της) και είχε ξαναπαντρευτεί τότε η ζωή της θα ήταν πολύ καλύτερη...

Και συνειρμικά πάλι θυμάσαι την 40-χρονή καινούρια receptionist στη δουλειά που είδες φευγαλέα σήμερα να βρίσκεται στην αρχή του λεγόμενου 'κλαψό-μαλτέζικου-mood' Είναι κάτι στο οποίο εντρυφούν κυρίως οι γυναίκες και το οποίο ξεκινάει με την περιγραφή κάτι που - απότι ακούγεται - είναι αδιανόητο και καταλήγει με μια επίκληση στις υπόλοιπες γυναίκες οι οποίες σπεύδουν να κουνήσουν συγκαταβατικά το κεφάλι...κάτι σαν τον ογκουνσοτο σε πιο light φάση...






Και είναι και οι γέροι που δύσκολα θα δεις έναν από αυτούς στον δρόμο που να χαμογελάει στο δρόμο... ή οι Γερμανοί με την υποβόσκουσα τσατίλα να αχνοφέγγει στην φάτσα τους...

Οπότε αναρωτιέσαι... μήπως Αυστραλέ ο θύμος είναι χρήσιμος αλλά μόνο και μόνο επειδή - για οποιοδήποτε λόγο - υπάρχει?... σκέψου τα θετικά του:

1. Είναι μια πιο λειτουργική μορφή κατάθλιψης.
2. Σου δίνει την δύναμη να κάνεις πράγματα ακόμα και αν είσαι κουρασμένος.
3.  Κάνει την ζωή σου πιο ενδιαφέρουσα - σε κάνει να νιώθεις ότι έχεις εντοπίσει αυτόν που έχει 'άδικο' οπότε αγωνίζεσαι για έναν καλύτερο κόσμο...
4. Μπορεί να διασκεδάσει τον υπόλοιπο κόσμο... πέρα από τον Πάτρικ βάζω και λίγο vettel:

Tuesday, July 11, 2017

Βολταίρος vs Σκαμπαρδώνης
























ντάξει αν αυτό παιζόταν στο ΠΑΜΕ ΣΤΟΙΧΗΜΑ η απόδοση θα ταν 1.000001...

Έχοντας σιχτιριάσει διαβάζοντας απανωτούς φράνζεν, υπέροχες φίλες και τα τιαύτα ξεκίνησα να αναρωτιέμαι μήπως κάτι δεν πάει καλά με μένα... στην τελική αφού σε όλους αρέσουν ίσως εγώ έχω το πρόβλημα... Οπότε λέω, αν διαβάσω έναν βολταίρο και πάλι βρίζω τότε δεν έχει νόημα να κάθομαι να να διαβάζω βιβλία - χάσιμο χρόνου, ας αρχίσω καλύτερα το ψάρεμα.

Και όμως, διαβάζεις τον Ζαντίνγκ και σκέφτεσαι - χεσμένος από την χαρά σου - κουφάλες δεν ξόφλησα ακόμα! Εσείς φταίτε που γράφετε σκουπίδια... Εσείς φταίτε που γράφετε ύμνους για σκουπιδοβιβλία!

Γιατί μέσα από τις σελίδες του Ζαντινγκ φαίνεται ΄διά γυμνού οφθαλμού' το πόσες επιροές (για να το πώ ευγενικά) πήραν από αυτόν όλοι σχεδόν οι μεταγενέστεροι κλασσικοί συγγραφείς...

Θες ειρωνικό υφάκι? Θες σημειολογία? Ότι θες ο Βολταίρος το χει τι να λέμε....

Οπότε τελειώνοντας τον Ζαντινγκ ξεκινάς έναν Σκαμπαρδώνη... που κολλάει θα μου πεις ο Σκαμπαρδώνης με τον Βολταίρο? Στο ότι και ο Σκαμπαρδώνης φάνταζε σίγουρη επιλογή... είχα διαβάσει πριν κάτι χρόνια μία σειρά από διηγήματα του που ήταν το ένα καλύτερο από το άλλο... είχε και Τσιτσάνη μέσα οπότε δεν γινόταν να στραβώσει...

Και το βιβλίο ξεκίνησε όντως όμορφα. Κάτι ιστορίες για την λιτανεία, λίγη κατοχή όλα κομπλέ.. Τα προβλήματα ξεκινάνε όμως όταν φτάνουμε στις 200 περίπου σελίδες και ο συγγραφέας καταλαβαίνει ότι δεν φτάνει με τίποτα στις 400 (που φαντάζομαι έχει συμφωνήσει με τον εκδότη)... οπότε ο Τσιτσάνης εξαφανίζεται για καμιά 100ρια σελίδες και σκάει μύτη μόνο για ένα θεαματικό κλείσιμο...

Πάντως, προσωπικά μιλώντας, δεν θα χα πρόβλημα να αγοράσω βιβλία που οι τελευταίες 100-200 σελίδες θα ήταν λευκές... και το 'χαρτί' θα πουλιόταν στην αντίστοιχη τιμή και εγώ θα είχα μια καλύτερη εμπειρία ανάγνωσης...







Wednesday, April 19, 2017

σουρεαλισμος με @@



θύμισε αυτό... https://retrospecdiva.wordpress.com/

Saturday, April 15, 2017

Έλενα Φερράντε - Η υπέροχη (λέμε τώρα) φίλη μου

Μετά από αυτό το βιβλίο μένεις να αναρωτιέσαι τι δεν πάει καλά...μήπως σπαταλάω τον χρόνο μου διαβάζοντας λογοτεχνία?... αφού έχει πάψει από καιρό να είναι μια ευχάριστη εμπειρία...

Γιατί έχοντας διαβάσει αρκετά από τα κλασσικά, αναγκάζεσαι να μπεις στα σύγχρονα με σίγουρους οδηγούς καθιερωμένα λογοτεχνικά μπλογκ και τις συνεντεύξεις του bookpress. Οπότε ξεκινάς να διαβάζεις Φρανζεν, Μουρακαμι, Coetzee και εσχάτως Φερράντε ή Ράια (ή όπως διάολο άλλο την λένε) και καταλήγεις αηδιασμένος από την φθήνια να ρίχνεις μονάστερα στο goodreads.

Και το σκέφτεσαι... μα αφού είναι μπεστ σελερ... είναι το μυθιστόρημα του αιώνα... κάτι καλό πρέπει να χει... και μπαίνεις στη θέση των εκατοντάδων χιλιάδων αναγνωστών του βιβλίου και λες ίσως να εκτίμησαν κάτι από τα παρακάτω:

1. Έχει διαρκή ροή από πικάντικα θέματα (σεξ και βία) γραμμένα σε απλή και άμεση γλώσσα... Καμιά άμεση αναφορά σε δυσπέπτα θέματα... το μέγιστο που έφτασε φιλοσοφικά είναι μια συζήτηση για το άγιο πνεύμα και για το αν η μόρφωση ή ένας καλός γάμος μπορεί να πάει ψηλά μια γυναίκα...
2. Είναι κομμένο και ραμμένο για να ταυτιστεί μαζί του η οποιαδήποτε γυναίκα αναπολεί τα εφηβικά της χρόνια... Είναι σαν μιλάει μια 15-χρονή για τη ζωή της...μου θύμισε το Ημερολόγιο της Άννας Φρανκ... μόνο που η Άννα Φράνκ ήταν όντως 15 χρονών όταν το γράψε και όχι 60-φεύγα όπως η φερράντε...
3. Νομιμοποιεί το κουτσομπολιό... ποια τα φτιάξε με ποιον? είναι καλό παιδί? γιατί τσακώνονται στην τάδε οικογένεια? Με ποιον πρέπει να παντρευτεί η 'υπέροχη φίλη'? Γιατί την ζηλεύουν οι άλλες κοπέλες?

Οπότε, για να αποφύγεις αυτά τα σκουπίδια πρέπει να βάλεις τα παρακάτω φίλτρα σε αυτά που αγοράζεις:

1. βιβλία που εκδόθηκαν τουλάχιστον 20 χρόνια πριν. Αν είναι πρόσφατο, να προσέξεις να μην είναι μπεστ-σελλερ.
2. συγγραφείς που έχουν πεθάνει ή πλησιάζουν να τα τινάξουν.
3. να μην έχει θεματολογία κομμένη και ραμμένη στα μέτρα κάποιας ομάδας... πχ αν πλακώνονται οι δυτικοί με τους Ρώσους και δίνουν κανά νόμπελ σε κανέναν αντι-ρώσο μείνε μακριά από τα βιβλία του/της.

Friday, March 31, 2017

Η άπατη ξεφτίλα του να βλέπεις survivor...



Είναι γεγονός ότι όλοι χρειαζόμαστε κάτι για να κάνουμε 'disconnect' από την καθημερινότητα μας... εγώ πχ μπαίνω στο sport-fm.gr και χαζεύω αθλητικά αφού είναι ένας πολύ απλός και γρήγορος τρόπος να ναρκώσεις προσωρινά τον εγκέφαλο σου (ο tolle λέει ότι κάνει το ίδιο με κάτι άλλα πιο ψαγμένα αλλά αυτό είναι άλλου παπά ευαγγέλιο)

Τελοσπάντων, όλα πηγαίνανε καλά μέχρι που στα αθλητικά νέα άρχισαν να υπεισέρχονται ειδήσεις του τύπου: 'Μάγεψε ο Χούτος στο διπλό του Survivor', 'Δείτε την συγκλονιστική νίκη των μαχητών'...

Και λες...κάτσε να δω λίγο Χούτο...το χει ακόμα? Και, όπως και να χει, αυτά τα αγωνίσματα με στίβο μοιάζουν οπότε γιατί να μην τα βλέπω? Τώρα αν παίζει και λίγο reality φάση με ξεκατινιάσματα κτλ δεν χάλασε κ ο κόσμος...

Φτάνει όμως το σκηνικό σε κάποιο σημείο που αν έχεις κρατήσει κάπου στο κεφάλι σου μια ελάχιστα καθαρή γωνιά αναφωνείς ένα 'άντε κ γαμηθείτε' κ δεν ξανακάνεις κλικ ακόμα κ αν ο Χούτος βάλει πέντε γκολ σε ένα λεπτό...

Πιο συγκεκριμένα, οι ΄ομορφιές' που έδειξαν σήμερα περιελάμβαναν:

1. Δικάμερο (ή τρικάμερο?) μέσα σε δωμάτια νοσοκομείου με τους παίχτες να σκούζουν για το πόσο πονάνε μετά το τροχαίο που είχαν.
2. Κάτι άλλους παίχτες να κλαίνε με μαύρο δάκρυ βλέποντας φωτογραφίες/μηνύματα των ανήλικων παιδιών τους... μερικοί φίλαγαν και την οθόνη όπου έπαιζαν οι φώτο.
3. Μια άλλη παίχτρια να σπαράζει για το ότι δεν βλέπει τα πρώτα βήματα του παιδιού της που δεν έχει κλείσει καν χρόνο...
4. Μια μελανιασμένη παίχτρια να βγαίνει από το νοσοκομείο για ένα τελευταίο γύρισμα, το οποίο και φυσικά θα εμπεριέχει μερικά δάκρυα για το γεγονός ότι γυρνώντας στην Ελλάδα δεν θα μπορεί ούτε καν να αγκαλιάσει το παιδί της λόγω των τραυμάτων...

ΑΡΚΕΤΑ.

Sunday, March 5, 2017

Toni Morrison - Αγαπημένη


Το βιβλίο ξεκινά περιγράφοντας κάτι τερτίπια που έκανε το φάντασμα ενός μωρού σε μια οικογένεια μαύρων πρώην σκλάβων... όχι τίποτα το ιδιαίτερο βέβαια... πήγαινε πέρα δώθε κανά τραπέζι, έπαιζε με κανά βάζο... χαλαρά πράγματα...

Στην συνέχεια, και ενώ είχαν ήδη φύγει από το σπίτι τα δύο έφηβα αγόρια (ένιωθαν άβολα με το φάντασμα) σκάει μύτη ένας παλιός φίλος της πρωταγωνίστριας από τα χρόνια της σκλαβιάς, ο οποίος  αφού της πετάξει μερικά γλυκόλογα, της πετάει και τα μάτια έξω και εγκαθίσταται στο σπίτι (άντρας δεν υπήρχε - είχε πεθάνει ή κάτι τέτοιο).
Το φάντασμα όμως ξενερώνει με την έλευση του και την κάνει κ αυτό αλλά το μεταφυσικό συνεχίζεται με την εμφάνιση μιας εικοσάχρονης μαύρης η οποία 'αναδύθηκε' μέσα από τον ποταμό και άραξε κ αυτή με τη σειρά της στο φιλόξενο σπιτικό...

Όλα πηγαίνανε καλά... οι σελίδες του βιβλίου περνάγανε με το μόνο που μπορούσε να σε βγάλει από την βαρεμάρα να είναι κάτι 'φλας-μπακ' από τα παλιά με τα μύρια όσα τραβάγανε από τους λευκούς, μέχρι που φτάσαμε στα μισά του βιβλίου οπού και σκάει η βόμβα...Ο άντρας, μαθαίνοντας ότι πριν καμιά δεκαριά χρόνια η πρωταγωνίστρια είχε κόψει το λαιμό της ενός έτους κόρης της και είχε τραυματίσει τα υπόλοιπα παιδιά ώστε να μην πέσουν στα χέρια των λευκών 'ιδιοκτητών' τους, που την είχαν ξετρυπώσει λίγο καιρό αφότου το χε σκάσει, της πετάει μια ατάκα του τύπου 'περπατάς με τα δύο πόδια ή με τα τέσσερα' και την κάνει από το σπίτι...

Πέρα από το σοκ που προφανώς σου προκαλεί η όλη σκηνή του φονικού (την οποία και φυσικά η συγγραφέας φροντίζει να σου περιγράψει με κάθε λεπτομέρεια), η πιο ψυχρή σκέψη που μπορείς να κάνεις είναι με τι άλλο θα γεμίσει το υπόλοιπο μισό του βιβλίου αφού τα πάντα στο βιβλίο μέχρι τώρα περιστρέφονταν έμμεσα γύρω από αυτό...θα συνεχίσει τα 'φλας-μπάκ'? Θα προσπαθήσει να απαλύνει τη μουνταμάρα ρίχνοντας κανά άλλο μεταφυσικό χαρτί στο παιχνίδι?

Δύσκολα το κόβω να το σώζει... τα καλά βιβλία πάντα κάνουν φινάλε με κάτι τέτοια και αφήνουν τον αναγνώστη να βρίζει... δες πχ τα σταφύλια...

Tuesday, January 24, 2017

αφήστε τους έλληνες να βαρέσουν κανόνι No 2

Έγραφα πριν περίπου δύο χρόνια ότι το καλύτερο για τους Έλληνες είναι να τους αφήσουν στην μοίρα τους μπα και βάλουν μυαλό... τελικά κουτσά στραβά την είχαν βολέψει πάλι οπότε η μαλακία συνεχίζεται με αμείωτη ένταση, μερικά πρόσφατα παραδείγματα:

1.
'Όσοι γίνανε ιδιωτικοί υπάλληλοι ήταν επιλογή τους... και στην τελική, περισσότεροι δεν είναι οι δημόσιοι υπάλληλοι? Δεν εκπροσωπούν την κοινωνία οι του ιδιωτικού', έλεγε εκνευρισμένος ο 27-χρόνος φέρελπις δημόσιος υπάλληλος.

Ακούγοντας αυτές τις μπαρούφες μένεις να αναρωτιέσαι: - Ρε λες να χει δίκιο τελικά αυτός ο Στούπας που γράφει το ίδιο άρθρο τα τελευταία εφτά χρόνια στο οποίο απαιτεί να ρίξουν δημόσιους υπαλλήλους και συνταξιούχους στην πυρά και να σηκωθεί ένα μικρό άγαλμα για κάθε εργαζόμενο στον ιδιωτικό τομέα? Αφού μετά από τόσα χρόνια κρίσης δεν έχουν μάθει ούτε τα βασικά τότε ας συνεχίσει να γράφει τα ίδια μέχρι το τέλος του copy-paste.

2.
- Είναι ανήθικο να μιλάς εσύ για την Ελλάδα, sen_saven, είπε καταγγελτικά μια 35-χρονή δικαστής. Η Ελλάδα σε σπούδασε και εσύ δουλεύεις στο εξωτερικό.
- Μα δούλεψα στην Ελλάδα για τρία χρόνια μετά τις σπουδές!, απαντά ο sen_saven. Απλά δεν γινόταν να ζήσω με 420 ευρω...
- Να βλέπεις! σου δώσε και εργασιακή εμπειρία η Ελλάδα και τώρα μιλάς, επέμεινε τσατισμένη η δικαστής.

Χωρίς να θέλω να αμφισβητήσω την ανηθικότητα του να μην σου φτάνουν 420 ολόκληρα ευρώ, αναρωτήθηκα, παρόλαυτα, γιατί έξαφνα γίνανε τόσο πατριώτες οι δικαστές... να τι είπε η google:

1. Δικαστές και εισαγγελείς δεν θα καταθέτουν πόθεν έσχες με απόφαση ΣτΕ
2. Μισθοδικείο: Αντισυνταγματικές οι περικοπές μισθών των δικαστών
3. Αναδρομική επιστροφή του 25% του φόρου εισοδήματος για τους δικαστές
4. Αποφάσισαν να δικάζουν μόνο έως τις 12 το μεσημέρι

Ε και εγώ θα ήμουν κάργα πατριώτης αν η πατρίδα με πλήρωνε όσο θέλω εγώ για να δουλεύω όποτε μου καπνίσει...
Από την άλλη, με τόση δύναμη που έχουν στην όμορφη ελληνική δημοκρατία και λίγα κάνουν οι άνθρωποι... αν ήταν άλλοι στην θέση τους, το google θα μπορούσε να δίνε τίτλους όπως:

1.'Αποφάσισαν να δικάζουν μόνο κάθε 29η Φεβρουαρίου'
2. 'Αντισυνταγματική η ύπαρξη μισθών πάνω από 500 ευρώ (εξαιρούνται δικαστές/βουλευτές)'
3. 'Με απόφαση του ΣτΕ δημιουργούνται ειδικές λωρίδες κυκλοφορίας μόνο για δικαστές'

3.
Σε αρκετές χιλιάδες υπολογίζονται πια οι οπαδοί του Σώρρα... νιώθω απέραντη θλίψη που δεν πέτυχα έναν από αυτούς να κουβεντιάσουμε... να μου πει για την αρχαιοελληνική διαστημική τεχνολογία και τις αποφάσεις της ελληνικής 'δικαιοσύνης' υπέρ του...