...όπως θα ταν κανονικά το μπλογκ αν δεν είχα κάνει την μαλακία να το μοιραστώ με άτομα που ξέρω πραγματικά...
Βγήκα στο παράθυρο πριν από λίγο και είδα αυτό...ακόμη χειρότερα ακούγεται μόνο ένα κωλόπουλο να κελαηδάει και τίποτα άλλο... θυμίζει απίστευτα πολύ το χωριό το σκηνικό... είχα μάθει να το μισώ αυτό το σπίτι εξαιτίας της βαρεμένης της σπιτονοικοκυράς (δες παλιές αναρτήσεις) αλλά με κάτι τέτοια σπας...
//////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////
Σήμερα στο μόναχο όπως περίμενα ένα τραίνο είδα έναν κλασσικό γερμανό με ρούχα βουδιστή μοναχού... ήταν κάργα αντιφατικό το σκηνικό να βλέπεις τον μπυροκοιλιά με τα παιδιά γύρω του να το παίζει ζεν αλλά όπως και να χει ένιωσα πόσο ποταπός είμαι αφού την ίδια στιγμή ανησυχούσα για το αν είχα θυμηθεί να πάρω μαζί το εταιρικό laptop από το ξενοδοχείο ή όχι....
- Και τι έγινε και να το ξέχασα, σκεφτόμουν... εκεί κρύβεται το νόημα της ζωής?
Όπως και να χει... παίρνω το τραίνο και κατεβαίνω στον κεντρικό σταθμό - απο κει που χουν περάσει πόσοι και πόσοι έλληνες μετανάστες - και ψάχνω να βρω από που θα πάρω το επόμενο s-bahn...ξαφνικά συνειδητοποιώ έντρομος ότι ξέχασα την τσάντα του laptop στο τραίνο.
Τρέχω σαν τρελός προς το τραίνο, που ευτυχώς δεν είχε φύγει ακόμα, μπαίνω από την πρώτη πόρτα που βρίσκω (εδώ να σημειώσω ότι όταν ένα sbahn ετοιμάζεται να φύγει ακόμα και αν πατήσεις το κουμπί να ανοίξεις μπορεί να φας άκυρο και απλά να το δεις να φεύγει - οπότε πέρασε μια μικρή αιωνιότητα μέχρι να δω ότι όντως η πόρτα άνοιξε) και πηγαίνω προς την κατεύθυνση που θυμόμουν ότι καθόμουν ενώ το τραίνο ξεκινάει μετά από μερικά δευτερόλεπτα...
Φτάνοντας εκεί βλέπω να κάθεται στη θέση μου μια ψιλοπαχουλή γερμανιδούλα με φακίδες και την τσάντα του laptop άφαντη....
- Haben Sie ein Laptop bag hier gefunden?, ρωτάω λαχανιασμένα.
- Was?!?, απαντάει κάπως τρομαγμένα.
- Ein laptop bag? laptop case?...(πως διάολο είναι η τσάντα στα γερμανικά)... Sprechen Sie Englisch? , ρωτάω τελικά αφού με κοίταγε με απόλυτη απορία...
- Yes, απαντάει τελικά.
- Did you find any laptop bag here?
- No. Sorry.... μου κάνει βλέποντας την απογοήτευση στο πρόσωπο μου...
- It's ok...
Ίσως να καθόμουν στο επόμενο βαγόνι σκέφτομαι και δοκιμάζω να ανοίξω την ενδιάμεση πόρτα... αλλά τίποτα...έσπρωχνα χερούλια κέρατα καμία τύχη....'verboten να ανοίξετε αυτήν την πόρτα εν κινήσει' έλεγε μια ταμπέλα από πάνω
Στον επόμενο σταθμό κατεβαίνω και πηγαίνω προς το πίσω βαγόνι.... σκανάρω πρώτα αυτούς που κατέβηκαν αλλά δεν είδα να κρατάει κανείς τίποτα οπότε μπαίνω μέσα... εκεί κοιτάζω παντού μήπως κανένας έχει καταχωνιάσει την τσάντα μέσα στα πράγματα του αλλά όλοι ήταν οκ και τελικά φτάνω εκεί που έπρεπε να είναι η τσάντα...
Και ήταν όντως εκεί... την αγκαλιάζω και υπόσχομαι να μην την αφήσω ποτέ ξανά...
θυμάμαι όταν είχα πείσει τον εαυτό μου να μην προσέχω τόσο πολύ για το αν θα χάσω την bank card - αφού είχα φτάσει στο σημείο να την σκέφτομαι μέχρι και στην συναυλία των gogol bordello - την είχα χάσει δύο φορές σε τρεις βδομάδες... και χωρίς ιδιαίτερες συνέπειες τελικά αφού η lloyds πάντα μου βγάζε πρόθυμα καινούρια....
Αλλά εδώ είναι αλλιώς... χωρίς το laptop της δουλειάς θα πρέπε να ξεκινήσω πολλά πράγματα from scratch... θάνατος...
γενικά όταν πηγαίνω κάπου δεν βγάζω φωτογραφίες και τσατίζομαι κιόλας αν αυτοί που ναι γύρω μου τραβάνε τα αξιοθέατα...
Ε για το μόναχο έκανα εξαίρεση... είναι μάλλον το ότι είναι η πρώτη γερμανική πόλη που χω δει να χει αισθητική... στην φώτο πιο πάνω γονατίζω μπροστά σε ένα ωραίο κτίριο (βοηθάει την φώτο να βγει καλύτερα αν είσαι χαμηλά και τραβάς προς τα πάνω)
///////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////
Δεν ξέρω αν είμαι εγώ που είμαι ευαίσθητος ή είναι μλκες αυτοί που έχουν ξενοδοχεία αλλά στα δύο τελευταία που χω πάει δεν έχω κοιμηθεί καλά αφού βαράει ντάλα ο ήλιος με το που ξημερώνει ...
και να φανταστείς ότι και τα δύο είχαν τιμή πάνω από το μέσο όρο... τι διάολο το θεωρούν πολυτέλεια να σε ξυπνάει ο ήλιος στις 7 το πρωί...
Βγήκα στο παράθυρο πριν από λίγο και είδα αυτό...ακόμη χειρότερα ακούγεται μόνο ένα κωλόπουλο να κελαηδάει και τίποτα άλλο... θυμίζει απίστευτα πολύ το χωριό το σκηνικό... είχα μάθει να το μισώ αυτό το σπίτι εξαιτίας της βαρεμένης της σπιτονοικοκυράς (δες παλιές αναρτήσεις) αλλά με κάτι τέτοια σπας...
//////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////
Σήμερα στο μόναχο όπως περίμενα ένα τραίνο είδα έναν κλασσικό γερμανό με ρούχα βουδιστή μοναχού... ήταν κάργα αντιφατικό το σκηνικό να βλέπεις τον μπυροκοιλιά με τα παιδιά γύρω του να το παίζει ζεν αλλά όπως και να χει ένιωσα πόσο ποταπός είμαι αφού την ίδια στιγμή ανησυχούσα για το αν είχα θυμηθεί να πάρω μαζί το εταιρικό laptop από το ξενοδοχείο ή όχι....
- Και τι έγινε και να το ξέχασα, σκεφτόμουν... εκεί κρύβεται το νόημα της ζωής?
Όπως και να χει... παίρνω το τραίνο και κατεβαίνω στον κεντρικό σταθμό - απο κει που χουν περάσει πόσοι και πόσοι έλληνες μετανάστες - και ψάχνω να βρω από που θα πάρω το επόμενο s-bahn...ξαφνικά συνειδητοποιώ έντρομος ότι ξέχασα την τσάντα του laptop στο τραίνο.
Τρέχω σαν τρελός προς το τραίνο, που ευτυχώς δεν είχε φύγει ακόμα, μπαίνω από την πρώτη πόρτα που βρίσκω (εδώ να σημειώσω ότι όταν ένα sbahn ετοιμάζεται να φύγει ακόμα και αν πατήσεις το κουμπί να ανοίξεις μπορεί να φας άκυρο και απλά να το δεις να φεύγει - οπότε πέρασε μια μικρή αιωνιότητα μέχρι να δω ότι όντως η πόρτα άνοιξε) και πηγαίνω προς την κατεύθυνση που θυμόμουν ότι καθόμουν ενώ το τραίνο ξεκινάει μετά από μερικά δευτερόλεπτα...
Φτάνοντας εκεί βλέπω να κάθεται στη θέση μου μια ψιλοπαχουλή γερμανιδούλα με φακίδες και την τσάντα του laptop άφαντη....
- Haben Sie ein Laptop bag hier gefunden?, ρωτάω λαχανιασμένα.
- Was?!?, απαντάει κάπως τρομαγμένα.
- Ein laptop bag? laptop case?...(πως διάολο είναι η τσάντα στα γερμανικά)... Sprechen Sie Englisch? , ρωτάω τελικά αφού με κοίταγε με απόλυτη απορία...
- Yes, απαντάει τελικά.
- Did you find any laptop bag here?
- No. Sorry.... μου κάνει βλέποντας την απογοήτευση στο πρόσωπο μου...
- It's ok...
Ίσως να καθόμουν στο επόμενο βαγόνι σκέφτομαι και δοκιμάζω να ανοίξω την ενδιάμεση πόρτα... αλλά τίποτα...έσπρωχνα χερούλια κέρατα καμία τύχη....'verboten να ανοίξετε αυτήν την πόρτα εν κινήσει' έλεγε μια ταμπέλα από πάνω
Στον επόμενο σταθμό κατεβαίνω και πηγαίνω προς το πίσω βαγόνι.... σκανάρω πρώτα αυτούς που κατέβηκαν αλλά δεν είδα να κρατάει κανείς τίποτα οπότε μπαίνω μέσα... εκεί κοιτάζω παντού μήπως κανένας έχει καταχωνιάσει την τσάντα μέσα στα πράγματα του αλλά όλοι ήταν οκ και τελικά φτάνω εκεί που έπρεπε να είναι η τσάντα...
Και ήταν όντως εκεί... την αγκαλιάζω και υπόσχομαι να μην την αφήσω ποτέ ξανά...
θυμάμαι όταν είχα πείσει τον εαυτό μου να μην προσέχω τόσο πολύ για το αν θα χάσω την bank card - αφού είχα φτάσει στο σημείο να την σκέφτομαι μέχρι και στην συναυλία των gogol bordello - την είχα χάσει δύο φορές σε τρεις βδομάδες... και χωρίς ιδιαίτερες συνέπειες τελικά αφού η lloyds πάντα μου βγάζε πρόθυμα καινούρια....
Αλλά εδώ είναι αλλιώς... χωρίς το laptop της δουλειάς θα πρέπε να ξεκινήσω πολλά πράγματα from scratch... θάνατος...
γενικά όταν πηγαίνω κάπου δεν βγάζω φωτογραφίες και τσατίζομαι κιόλας αν αυτοί που ναι γύρω μου τραβάνε τα αξιοθέατα...
Ε για το μόναχο έκανα εξαίρεση... είναι μάλλον το ότι είναι η πρώτη γερμανική πόλη που χω δει να χει αισθητική... στην φώτο πιο πάνω γονατίζω μπροστά σε ένα ωραίο κτίριο (βοηθάει την φώτο να βγει καλύτερα αν είσαι χαμηλά και τραβάς προς τα πάνω)
///////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////
Δεν ξέρω αν είμαι εγώ που είμαι ευαίσθητος ή είναι μλκες αυτοί που έχουν ξενοδοχεία αλλά στα δύο τελευταία που χω πάει δεν έχω κοιμηθεί καλά αφού βαράει ντάλα ο ήλιος με το που ξημερώνει ...
και να φανταστείς ότι και τα δύο είχαν τιμή πάνω από το μέσο όρο... τι διάολο το θεωρούν πολυτέλεια να σε ξυπνάει ο ήλιος στις 7 το πρωί...
γενικά είμαι πτώμα... μπόλικη δουλειά...ακόμα χειρότερα ίσως ψηθώ να ξανααλλάξω δουλειά και πόλη σε λιγότερο από έναν χρόνο....
αν και δεν νιώθω τόσο σίγουρος ότι αντέχω τόση μεταβλητότητα σε τόση συχνή δοσολογία... περνάν και τα χρόνια....
....παπάρια κανονικό blog... πάλι λογοκριμένο είναι...
